De antiterroristen

'De anarchist wordt niet langer beschouwd als menselijk, maar als een wild beest dat overal moet worden opgejaagd,' beklaagd de anarchistische terrorist Émile Henry zich in 1894, kort nadat zijn willekeurige bomaanslag tientallen mensen verwondde en doodde. Uniek was het niet, zijn aanslag was er een uit velen. Alleen al in Europa ontploften eind negentiende eeuw tientallen bommen en werden presidenten en vorsten koelbloedig vermoord tijdens de eerste golf van wereldwijd terrorisme. Ondanks het aanzwengelende nationalisme en conflicterende internationale belangen werd het Europese regeringen in die jaren snel duidelijk dat ze een dreiging die zo grenzeloos was als het anarchisme onmogelijk alleen konden bestrijden. Politiechefs uit heel Europa kregen de vrije hand om gezamenlijk en naar eigen inzicht de eerste internationale terrorismebestrijding vorm te geven. In dit boek laat Wouter Klem op basis van uitvoerig archiefonderzoek zien hoe een nieuw politiegeneratie - de antiterroristen - via studiereizen, conferenties en de uitwisseling van moderne identificatiemethoden de anarchistische vijand in kaart brachten en bestreden. In heel Europa, waaronder in Nederland, kwamen nieuwe samenwerkingen van de grond. Voortdurend balancerend tussen morele en wettelijke (on)mogelijkheden, werden centrale politiebureaus voor surveillance ingericht, persoonsgegevens en dreigingsrapporten uitgewisseld en anarchisten opgejaagd.